jueves, 24 de octubre de 2013

En el espejo... "Στον καθρέφτη..."


Para la Semana literaria griega: "En el espejo..."
Για την Ελλενηκή Λογοτεχνική Βδομάδα: "Στον καθρέφτη..."

Πέρσι, στο χειμώνα και στο σπίτι μου, είχα κάποιες παράξενες εμπειρίες με καθρέφτες.
Χωρίς να γνωρίζω το γιατί πήρα τη συνήθεια να μην κοιτάω στον καθρέφτη κάθε φορά που πήγα στο μπάνιο, σαν ένα συναίσθημα.


Αλλά η περιέργεια ήταν τόσο μεγάλη που μια μέρα, το βράδυ, κοίταξα και είδα τον εαυτό μου ζωγραφισμενό με μεγάλες και πολύχρωμές πινελιές. Την άλλη μέρα το απόγευμα το ξαναέκανα και είδα τον εαυτό μου σαν μια παλιά φωτογραφία, με μια χρυσή αλυσίδα γύρω από το λαιμό μου. Ενθαρρυμένη και σαν να ήταν ένα παιχνίδι, το ξαναέκανα την επόμενη. Μια μαύρη κηλίδα αρχήσε να με καλύπτει το πρόσωπο σιγά σιγά. Στο τέλος μόνο άφησε το στόμα μου στο θέαμα. "Μην μιλάς" άκουγα μέσα μου. Και δεν το έκανα, μέχρι τώρα.


El año pasado, durante el invierno y en mi casa, tuve algunas experiencias extrañas con espejos. Sin saber el por qué, cogí la costumbre de no mirarme al espejo cada vez que iba al baño; como un presentimiento.
Sin embargo, la curiosidad era tan grande que un día, por la noche, miré y me vi dibujada con grandes pinceladas de colores. El día siguiente por la tarde lo repetí y me vi como una antigua fotografía, con una cadena de oro alrededor del cuello. Envalentonada y como si fuese un juego, lo volví a hacer la siguiente noche. Una mancha negra comenzó a cubrir mi rostro poco a poco. Al final dejó a la vista solamente mi boca. "No hables" escuché dentro de mí. Y no lo hice, hasta ahora.



25 comentarios:

  1. πολύ πολύ όμορφο, ευχαριστώ, σου στέλνω φιλιά και καφεδάκι ελληνικό όπως σου αρέσει

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ευχαριστώ για τα λόγια σου και για το καφεδάκι.

      Φιλιά πολλά.

      Eliminar
  2. Pues mira yo no veo cosas tan raras cuando me miro en el espejo. Es más me fijo poco, cuando más lo hago es cuando me afeito, ya que no tengo más cojones que mirarme para no meterme un tajo, y lo que veo son ya algunas patas de gallo, y el pelo de barba con rodales que comienza a blanquear.

    Besos Censu, y carajillet de Anís del Mono.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ya, ya... eso se lo dirás a todas. Seguro que te pasas las horas muertas como un adolescente mirándote de este lado, del otro, con cara guay, con cara ligona :)))

      Gràcies per el carajillet.

      Eliminar
  3. Yo por la noche, si tengo que ir al baño, me miro rapidito, no vaya a ser que esté alguien mirando al otro lado...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Todavía recuerdo que un día vi una peli de miedos y cerré las contras del baño por si las moscas... Gallina. Jajaja.

      Eliminar
  4. Fantástico!
    Me ha encantado.
    Hace algunos años también escribí algo muy parecido.
    Cuando lo encuentre lo pondré de nuevo.
    Abrazos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias. Hay que poner un poco de morbo entre tanta calabaza americana :))

      Un abrazo. Espero impaciente la lectura.

      Eliminar
  5. Agggg.... Algun virus te ha invadido y lo ha sembrado todo de signos ignotos...

    Cuidadin, amiga

    ResponderEliminar
  6. Pero, como se te ocurre mirar a un espejo

    Como se te ocurre...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es que si no hay osadía, amigo, la vida no tiene sal y de momento tengo bien la tensión arterial, jajajaj!

      Lo de los ignotos debe ser algo espeluznante...

      Eliminar
  7. Un microrrelato digno de las mejores antologías del género. Sin dudas, sin discusiones, sólo por su calidad insuperable.

    Dejaré, también, de mirarme al espejo...

    Saludos.

    J.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias, José. Ya se acerca el tiempo de la castaña... UPS, quise decir de jalouin! :))

      Un abrazo y tu café de hoy.

      Eliminar
  8. Interesante micro amiga...El espejo nos dá la imagen de un instante, porque estamos en continua evolución, a veces nos extrañamos nosotros mismos, pero vamos cambiando, transformándonos poco a poco...sonrío.
    Mi felicitación y mi abrazo grande por tu creatividad y buen humor, Verónica.
    Feliz fin de semana y gracias por el café.
    M.Jesús

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues hay días, amiga mía, en que prefiero pasar de refilón por delante del espejito mágico... aunque sé que no hay ninguna más hermosa que yo, jajaja!

      Un besito y muchísimas gracias por tus palabras. feliz día.

      Eliminar
  9. Me da la impresión que te tomaron de modelo de retrato, alguien en algún lugar detrás del espejo. También creo que sorteaste la indicación de la voz. Tecnicamente, no hablaste, escribiste.


    Ya que te gustó el relato de Sindel en LDU, te recomiendo el mío. Aunque no es tan bueno.

    http://letradigitaluruguay.blogspot.com.ar/2013/10/octubre-en-ldu-colaboracion-cargo-de_24.html#more

    PD: Acabo de recordar que se dicen que los demiurgos pueden abrir portales a otros mundos. Y yo soy el segundo que comenta este posteo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ahora mismo voy. Bueno, después de las primeras ideas platónicas en las que el demiurgo no era un creador sino aquello que hacía que el mundo fuera impulsado y, posteriormente y a veces ordenado, ese sentido de divinidad que le aplicaron me fastidió el asunto. Llegaron los gnósticos, muy sabios ellos, y deificaron a la cósmica energía. Lo de los otros portales me queda muy lejos, no he leído nada sobre ello.

      A ver ese miedo de tu relato, ya te cuento.
      Gracias. Ají te dejo ese carajillo cargadito ¡¡¡pero con hielo!!!

      Eliminar
    2. Buenoooo, podría ser la segunda parte de la película de The haunting hill house. O una renovación terrorífica de Agatha Christie!!!

      Bravo, menudo ambiente has creado.

      Eliminar
  10. Llevo un tiempo que me miro mucho al espejo, espero de un momento a otro verme algo mas rejuvenecida. Es lo que me decían cuando empecé a ser abuela pero ya son tres nietos y nada de nada.
    Bueno que me ha encantado tu intrigante relato. Creo haberlo entendido mejor que mis haikus jajaja.

    Besito y otro café.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¿Qué dices, hermosa dama? Nosotras no envejecemos, tomamos solera como los buenos vinos, jajajajaa!!!

      Un besito y muchas gracias por esos comentarios tuyos. Tu cafelito.

      Eliminar
  11. Es importante seguir la instuición....Yo, por si acaso, hubiera echo lo mismo...No hablo! jaja Me encantá todo lo que he leido..y me quedé por acá...Te invito a mi blog Un cálido saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Quédate, quédate, he preparado café. Muchas gracias por tus palabras, voy corriendo a cotillear tu casa. Un abrazo y gracias por sumarte.

      Eliminar
  12. Ya que conoces el blog. Te recomiendo una historia con Mara Laira.

    http://letradigitaluruguay.blogspot.com.ar/2013/10/octubre-en-ldu-mr-deadly-8-featuring.html#more

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muy bueno, pero me ha parecido más agri-cómico que terrorífico. Un relato que divierte.

      ¿Cómo se disfraza una de loca sicótica asesina???? Madre mía, qué imaginación, jajaja!

      Un abrazo.

      Eliminar
  13. Yo cuando me miro al espejo a esas horas... me río de mi misma... Sin hacer ruido y así espanto las posibles visiones... jajajaja cuando me río a carcajadas es cuando me estrangulan... Muy bueno, amiga. Como siempre. Besos. Gracias por el café, sólo el olor, resucita los sueños.

    ResponderEliminar